Ήταν ένας άγγελος. Την είχε γνωρίσει τελειώνοντας το γυμνάσιο. Είχε πυρόξανθα μαλλιά, και λευκή επιδερμίδα. Είχε καστανά μάτια και ένα μακρύ αριστοκρατικό λαιμό, με μια μικρή ελιά στην πίσω δεξιά πλευρά που κάθε φορά που μάζευε τα μακριά, σπαστά μαλλιά της, όλοι τη ζηλεύανε, όλη θέλανε να τη χαϊδέψουνε. Μα μόνο αυτός μπορούσε να την ακουμπήσει αυτή τη μικρή καστανή ελιά. Τραγουδούσε σαν αηδόνι. Καλύτερα και από τον ίδιο. Είχε μακριά πόδια και σταύρωνε πολύ χαριτωμένα τις γάμπες της. Δεν ήτανε ιδιαίτερα ψηλή. Ούτε και αυτός όμως. Οπότε τι να την έκανε την πανύψηλη. Τον έφτανε μέχρι το υψος των ματιών του. Ίσως και λίγο πιο κάτω. Μόνο λίγο όμως. Είχε και ένα ελάττωμα βέβαια. Έτσι για να μοιάζει λίγο πιο αληθινή. Τα μακριά και γεροδεμένα από το πιάνο δάχτυλα της, είχαν πάντα φαγωμένα νύχια. Μα ήταν πολύ γλυκιά όταν τα δάγκωνε. Δεν μπορούσε να το σταματήσει. Ακόμα και μια μικρή οπτασία μπορεί να έχει αγωνία. Αγωνιούσε για την τέχνη της. Όπως και όλοι οι άνθρωποι που έχουν την αφέλεια να ασχοληθούνε με την τέχνη. Και η μικρή οπτασία, μικρή γιατί όσα χρόνια κι αν περνούσαν έμενε λίγο μετά τα 20, ήθελε να ασχοληθεί με όλες τις τέχνες. Ξεκίνησε και αυτή από τη μουσική. Μετά άρχισε να ζωγραφίζει. Τις άρεσε ιδιαίτερα να ζωγραφίζει μπαλαρίνες. Μικρές μπαλαρίνες που κινούνται με τη χάρη του ανέμου. Και γι’ αυτό άρχισε και η ίδια να χορεύει. Δεν πειράζει που δεν άρχισε να χορεύει από τα τέσσερα. Ούτως η άλλος δεν θα έφτανε ποτέ τα 30. Οπότε είχε όσο χρόνο ήθελε. Επίσης έγραφε πολύ ωραία και ότι έπιανε στα χέρια της γινόταν χρυσός. Της άρεσε να σκαλίζει πάνω σε πολλά υλικά το οτιδήποτε. Όνειρό της ήταν να φτιάχνει σκηνικά θεάτρου. Έτσι θα κέρδιζε τη ζωή της. Αν υπήρχε δηλαδή. Γιατί οι φανταστικές γυναίκες δεν χρειάζονται χρήματα.
Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007
1.3
Γνώμη μου πάντως, πως δεν ήταν κακός. Δεν εγκατέλειπε τις γυναίκες από χούι. Ούτε επειδή του άρεσε να τις βλέπει να πονάνε. Αλλά ακριβώς επειδή δεν άντεχε να τις βλέπει να σέρνονται εξαιτίας του. Ήξερε καλά τον εαυτό του. Και ας μην τα είχε καλά μαζί του. Ήταν σχιζοειδής προσωπικότητα και το καταλάβαινε. Δεν άντεχε να ρίξει ένα τόσο μεγάλο φορτίο σε μια γυναίκα. Και ειδικά ενώ υποτίθεται ότι αυτή θα ήταν η μία γυναίκα. Προτιμούσε να την ονειρεύεται. Δεν ξέφυγε ποτέ από την συνήθεια των παιδιών να έχουν φανταστικούς φίλους. Τους κουβαλούσε πάντα μαζί του. Ακόμα και τώρα που είχε περάσει τα τριάντα. Και ήταν τόσο τέλεια η γυναίκα των ονείρων του. Και κάθε μέρα γινόταν καλύτερη. Από φόβο μήπως την συναντήσει στ’ αλήθεια, και δεν καταφέρει να την εγκαταλείψει, και τελικά την πληγώσει, κάθε φορά που συναντούσε κάποια που της έμοιαζε, η δική του γινόταν καλύτερη.
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2007
1.2
Πολλοί υποστηρίζανε ότι ήτανε μεγάλος γυναικάς. Κάθε βδομάδα και καινούρια. Και ακόμα κι αν κατάφερνε κάποια ξεχωριστή, να τον κρατήσει παραπάνω, σίγουρα τελικά το μετάνιωνε. Γιατί είχε το χρόνο να δεθεί περισσότερο μαζί του. Κι όταν τελικά την εγκατέλειπε, γιατί πάντα αυτός έφευγε πρώτος, πονούσε περισσότερο.