Γνώμη μου πάντως, πως δεν ήταν κακός. Δεν εγκατέλειπε τις γυναίκες από χούι. Ούτε επειδή του άρεσε να τις βλέπει να πονάνε. Αλλά ακριβώς επειδή δεν άντεχε να τις βλέπει να σέρνονται εξαιτίας του. Ήξερε καλά τον εαυτό του. Και ας μην τα είχε καλά μαζί του. Ήταν σχιζοειδής προσωπικότητα και το καταλάβαινε. Δεν άντεχε να ρίξει ένα τόσο μεγάλο φορτίο σε μια γυναίκα. Και ειδικά ενώ υποτίθεται ότι αυτή θα ήταν η μία γυναίκα. Προτιμούσε να την ονειρεύεται. Δεν ξέφυγε ποτέ από την συνήθεια των παιδιών να έχουν φανταστικούς φίλους. Τους κουβαλούσε πάντα μαζί του. Ακόμα και τώρα που είχε περάσει τα τριάντα. Και ήταν τόσο τέλεια η γυναίκα των ονείρων του. Και κάθε μέρα γινόταν καλύτερη. Από φόβο μήπως την συναντήσει στ’ αλήθεια, και δεν καταφέρει να την εγκαταλείψει, και τελικά την πληγώσει, κάθε φορά που συναντούσε κάποια που της έμοιαζε, η δική του γινόταν καλύτερη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου