1.4

Ήταν ένας άγγελος. Την είχε γνωρίσει τελειώνοντας το γυμνάσιο. Είχε πυρόξανθα μαλλιά, και λευκή επιδερμίδα. Είχε καστανά μάτια και ένα μακρύ αριστοκρατικό λαιμό, με μια μικρή ελιά στην πίσω δεξιά πλευρά που κάθε φορά που μάζευε τα μακριά, σπαστά μαλλιά της, όλοι τη ζηλεύανε, όλη θέλανε να τη χαϊδέψουνε. Μα μόνο αυτός μπορούσε να την ακουμπήσει αυτή τη μικρή καστανή ελιά. Τραγουδούσε σαν αηδόνι. Καλύτερα και από τον ίδιο. Είχε μακριά πόδια και σταύρωνε πολύ χαριτωμένα τις γάμπες της. Δεν ήτανε ιδιαίτερα ψηλή. Ούτε και αυτός όμως. Οπότε τι να την έκανε την πανύψηλη. Τον έφτανε μέχρι το υψος των ματιών του. Ίσως και λίγο πιο κάτω. Μόνο λίγο όμως. Είχε και ένα ελάττωμα βέβαια. Έτσι για να μοιάζει λίγο πιο αληθινή. Τα μακριά και γεροδεμένα από το πιάνο δάχτυλα της, είχαν πάντα φαγωμένα νύχια. Μα ήταν πολύ γλυκιά όταν τα δάγκωνε. Δεν μπορούσε να το σταματήσει. Ακόμα και μια μικρή οπτασία μπορεί να έχει αγωνία. Αγωνιούσε για την τέχνη της. Όπως και όλοι οι άνθρωποι που έχουν την αφέλεια να ασχοληθούνε με την τέχνη. Και η μικρή οπτασία, μικρή γιατί όσα χρόνια κι αν περνούσαν έμενε λίγο μετά τα 20, ήθελε να ασχοληθεί με όλες τις τέχνες. Ξεκίνησε και αυτή από τη μουσική. Μετά άρχισε να ζωγραφίζει. Τις άρεσε ιδιαίτερα να ζωγραφίζει μπαλαρίνες. Μικρές μπαλαρίνες που κινούνται με τη χάρη του ανέμου. Και γι’ αυτό άρχισε και η ίδια να χορεύει. Δεν πειράζει που δεν άρχισε να χορεύει από τα τέσσερα. Ούτως η άλλος δεν θα έφτανε ποτέ τα 30. Οπότε είχε όσο χρόνο ήθελε. Επίσης έγραφε πολύ ωραία και ότι έπιανε στα χέρια της γινόταν χρυσός. Της άρεσε να σκαλίζει πάνω σε πολλά υλικά το οτιδήποτε. Όνειρό της ήταν να φτιάχνει σκηνικά θεάτρου. Έτσι θα κέρδιζε τη ζωή της. Αν υπήρχε δηλαδή. Γιατί οι φανταστικές γυναίκες δεν χρειάζονται χρήματα.